01-01-2019
De eerste!
Daar gaan we dan! Of nou ja, we...ik! Laat ik beginnen met je welkom te heten op mijn website. Ik ben zo blij en trots dat hij er is! Wat ook leuk is, is dat je bent begonnen met het lezen van deze blog. Het lijkt me een goed idee als ik begin met vertellen wie ik ben! Mijn naam is Jelske. Ik woon in het altijd gezellige Tilburg. En sinds vandaag heb ik dus mijn eigen webshop! Ik schrijf namelijk gedichten. Bij die gedichten maak ik met ecoline een illustratie en de combinatie van die twee dingen hebben geresulteerd in mijn eigen wenskaarten lijn! Al deze gedichten komen uit mijn hoofd. Ik haal inspiratie uit alles dat ik tegen kom. Dingen die ik zelf mee maak, of verhalen van andere mensen. Maar hoe dan ook, achter elk gedichtje zit een verhaal. En in mijn blogs wil ik jullie aan de hand van een gedichtje die verhalen vertellen. Voor mijn aller eerste blog kon ik geen toepasselijker gedichtje kiezen dan deze: "Dagdromen"! Want geloof mij. Er is heel wat dagdromen vooraf gegaan aan het ontstaan van deze webshop.
Eigenlijk is het een wonder dat ik nu iets met taal doe. Taal is zeg maar, dus echt niet mijn goedste eigenschap. Ik kan zinnen vormen als de beste. Daar kreeg ik ook altijd complimenten over tijdens mijn studie. Maar die spelling! Mijn god! Wat is Nederlands toch een rot taal op gramatica-gebied! In deze blogs zullen jullie ook echt wel spellingsfouten tegen gaan komen. Dus voor alle taalnazi's out there: deze blog gaat over mij. Geschreven door mij. Taalfouten horen bij mij. Dus bespaar je ergernis. (kom je spelfouten tegen in mijn kaarten dan is het natuurlijk een heel ander verhaal haha!)
Hoe dan ook. Ik schrijf gedichten. Ik schrijf al erg lang gedichten. Het eerste gedicht dat ik me kan herinneren schreef ik toen ik 9 jaar oud was. Mijn opa was overleden. Het was de eerste keer dat ik met de dood te maken kreeg. Opa en ik hadden een bijzondere band. En ik was dan ook intens verdrietig toen hij overleed. Ik weet alles nog uit deze periode. Ik weet nog hoe mijn moeder ons in de ochtend uit bed kwam halen en ons vroeg om bij mijn vader op bed te gaan zitten. Ik weet nog dat ik riep: "krijgen we een verassing!?". Ik weet nog dat pap zei dat het geen fijn nieuws was. En ik weet nog dat ik daar, op dat moment, mijn vader voor het eerst zag huilen. "Opa is dood". Alles dat daarna kwam heb ik heel bewust mee gemaakt. Ik begreep heel erg goed wat dood zijn betekende. Ik wist heel erg goed dat opa in de grond zou gaan en dat ik hem nooit meer zou zien. Ik ben thuis aan mijn bureautje gaan zitten en ik heb een gedichtje voor hem geschreven. Op een wit vel papier, in een handschrift dat bij een 9 jarige hoort. In de hoek van het papier plakte ik een sticker en zo'n fluffy veer die in je in die tijd regelmatig op de achterkant van een pen kon vinden. Het gedichtje liet ik aan mijn ouders lezen. Ook aan oma. Hoe het gedichtje ging weet ik niet meer. Ik weet alleen nog de laatste zin: "Jij bent altijd mijn vriendje". Ik las het voor op de begrafenis, met mijn vader achter me die de microfoon vast hield en die na elke zin "punt" in mijn oren zei omdat ik anders binnen 2 seconden dat hele gedichtje had afgerateld. Toen ik klaar was ging ik naast oma in de kerkbanken zitten en heb ik haar getroost. Net als dat gedichtje mij heeft getroost.
Ontelbare gedichten zijn gevolgd. Meestal schreef ik ze op moeilijke momenten. Alsof ik mezelf beter kan verwoorden als het in dichtvorm kan. Ik heb het idee dat ik er dan nog meer gevoel mee over kan brengen. De meeste gedichten zijn "geheim" gebleven. Ik schreef ze immers vaak voor mezelf. Maar sinds juni 2018 post ik mijn gedichten op instagram en facebook. De reacties waren zo leuk dat al snel het idee ontstond om mijn gedichten op kaarten te laten drukken.
Met Vers van de Pers probeer ik kaarten te ontwerpen die weergeven hoe het leven is. En die daarmee dus ook voor een gelegenheid kunnen zijn waarvan je nooit dacht dat er een kaart voor zou zijn, of dat je er een kaart voor nodig zou kunnen hebben. De vers van de Pers kaarten zijn eerlijk, liefdevol, warm en soms een beetje confronterend. Ik hou niet van "sugarcoaten". Dat doen mijn kaarten dus ook niet. Want als iemand echt ziek is, dan is "beterschap" gewoon heel lullig en nietszeggend. Als iemand echt ziek is, dan is het gewoon kut. Niet meer en niet minder. Als ik mezelf rot voel, dan wil ik gewoon voelen dat het oke is dat ik de hele boel bij elkaar zit te janken. Inclusief snot tot aan mijn kin. En als je liefde voelt voor iemand, echt heel veel liefde, dan zijn de juiste woorden die dat duidelijk kunnen maken soms wat lastig te vinden. Dan kan een vers-van-de-persje jou misschien de meest toepasselijke woorden bieden.
Heel wat dagdromen verder. Mijn doelen zijn gesteld. De eerste stappen zijn genomen. En vanaf nu dus deze hele grote stap. Mijn eigen webshop!
Het gedichtje van deze blog ("dagdromen"), is hier te bestellen als wenskaart en hier als flessenpost!
