01-01-2020
"Happy newyear to me"

Nu kan ik lekker klef een nieuwjaarsblog gaan schrijven en vooral benoemen dat ik iedereen toch het aller beste wens in het nieuwe jaar. Maar DIKKE DOEI! Ga ik niet doen! Niet dat ik anderen niet het beste wens, integendeel, dat doe ik wel. Maar dit keer ga ik mezelf even het beste wensen van iedereen. Lekker egoistisch, alle beste wensen voor mezelf. Maar eerlijk gezegd heb ik dat wel verdiend. 

Mijn 2019 was hobbelig. Wat zeg ik...het was heuvelachtig. Nee, een compleet berglandschap met besneeuwde toppen en levensgevaarlijke gletsjes waar ik alleen doorheen kwam wanneer ik met safety touwen vastgebonden zat aan mijn vrienden en familie. 

Heb ik dan niet genoten? Jawel, er waren prachtige uitzichten. Maar eerlijk gezegd was het te vaak bewolkt om echt te genieten. 

2019 was voor mij het jaar van gigantische contrasten. Ik ben door een heartbreak en een depressie gegaan. Maar tevens heb ik de allermooiste ervaring in mijn leven beleefd in 2019. Juist dat contrast maakt dat ik mezelf soms streng toespreek dat ik niet zo moet miepen en best terug mag kijken op een goed jaar. Maar eerlijk is eerlijk. 2019 was niet mijn beste periode. Om het grote contrast maar even een beeld te brengen neem ik je mee naar het weekend van 7 maart. 's Avonds keek ik met een knoop in mijn maag naar DWDD. Ik zag daar hoe mijn beste vriend zijn single presenteerde. De single die ons land uiteindelijk de overwinning van het eurovisie songfestival op zou leveren. Vlak na de uitzending stond mijn vriend voor de deur. Ik had hem een maand niet gesproken of gezien. Dat hadden we afgesproken. Even rust. Even uit elkaar. In de hoop dat wij elkaar op 7 maart weer terug zouden vinden. Maar dat was niet het geval. Hij beeindigde onze relatie en 7 maart werd de laatste dag dat ik hem zou zien. Een dag later, 8 maart ben ik in de studio van DWDD om mijn beste vriend te supporten bij zijn eerste live performance van Arcade. Ik heb gehuild. Maar ik kan oprecht niet zeggen of het tranen van verdriet waren of van de enorme trots en vreugde die ik voelde toen Dunc daar de wereld werd ingeslingerd. 

Terwijl ik langzaam door mijn liefdesverdriet begon te wiebelen en een depressie ontwikkelde leefde ik ook enorm uit naar de reis naar Tel Aviv. Ik ben daar een week geweest. Het was de week van mijn leven. Natuurlijk om het feit dat ik er voor mijn vriend kon zijn, dat ik dit met hem kon beleven zodat we er als bejaarden altijd samen op terug kunnen kijken. Natuurlijk om de onwerkelijke ervaring van het meemaken van het songfestival en het winnen van het songfestival. Maar op de eerste plaats om de warmte van de mensen die er waren. De acceptatie die ik kreeg van mensen die ik daar heb leren kennen. Het voelde als een schoolreisje. Intiem en gezellig. Maar wel een schoolreisje waarbij ik me geen moment zorgen heb hoeven maken over wat mensen van mij vinden. Ik was als een vis in het water. Omdat ik me voor het eerst in lange tijd niet "te veel" voelde. 

Ik ben een uitgesproken persoonlijkheid. Ik heb een, zoals mensen omschrijven, een "pittig" karakter. Ik ben artistiek, creatief. Ik hou er van om in de aandacht te staan (ben niet voor niets gaan toneelspelen en theater gaan maken). Ik houd van een goede discussie, ik durf mijn mening te uiten en weet altijd de juiste woorden te vinden om deze te onderbouwen. Ik geniet als mensen om me kunnen lachen. Humor is mijn schild, mijn wapen in de strijd om ergens bij te horen. Want onder al deze karaktereigenschappen (waar ik overigens echt wel blij mee ben) zit ook een hele kwetsbare vrouw. Iemand die het niet durft te zeggen wanneer iemand haar grens over gaat. Een hoogsensitief zieltje die haarfijn aanvoelt wat de ander voelt en zich daar volledig aan aan past. Ik ben conflictvermijdend. Ik zal zelden iemand persoonlijk aanspreken op zijn of haar gedrag wanneer dit gedrag mij niet lekker zit uit de angst om het terug op mijn bordje te krijgen. Want voor mensen met mijn karakter is het spreekwoord "hoge bomen vangen veel wind" uitgevonden. Ja, ik durf me te laten zien. Maar het deel dat ik laat zien is misschien 30% van wie ik ben. En dit is ook de 30% die mensen willen zien. Althans, in mijn ogen. In mijn hoofd gaan er dagelijks honderden negatieve gedachtes rond over mezelf. En met name over wat anderen van mij zouden denken. Klopt waarschijnlijk helemaal niet. Het zijn allemaal aannames die ik doe. Maar ik ben te bang om ze te checken. Want stel nou dat mensen echt zo over me denken.

Ik kan wel 10 blogs vol schrijven over de persoonlijke ontwikkeling die ik doormaak. De manier waarop ik naar mezelf kijk. Dat krijg je als je in therapie gaat en alles echt eens overhoop gaat halen. Dat maakt je eerst even ontzettend kwetsbaar. Maar wel met als doel uiteindelijk echt mijn eigen weg te gaan. Om meer schijt te hebben aan wat anderen van mij vinden. En om me elke dag te voelen zoals ik me voelde in Tel aviv. Geaccepteerd om wie ik ben. Ik weet niet hoe het komt dat ik tussen de mensen die ook in Tel Aviv waren me zo goed heb gevoeld. Misschien omdat het grootste deel zelf ook uitgesproken karakters zijn en zij hun karakter in hebben kunnen zetten om te bereiken waar ze nu staan. Omdat ik een keertje niet de druktste van de groep was. Of omdat we samen toch een soort van team zijn geweest die week met allemaal hetzelfde doel voor ogen. Misschien wel omdat we allemaal een unieke ervaring delen omdat we er bij waren. Ik weet het niet. Het doet er eigenlijk ook niet toe. Maar het was voor mij de week waarin ik kon ontsnappen aan het verdriet. Me intens gelukkig heb gevoeld. Overspoeld ben door trots voor mijn beste vriend. Tot op het bot dankbaarheid heb gevoeld dat ik deze ervaring met hem heb kunnen delen. Hoe dan ook, het heeft me geleerd dat er een plekje is voor mij en al mijn eigenaardige karaktereigenschappen. Het heeft me doen beseffen dat mensen die niet met mijn karakter kunnen dealen (of er misbruik van maken) mensen zijn die misschien gewoon niet in mijn leven thuis horen. 

Maar dingen beseffen is wat anders dan ook je eigen gedrag daar op aanpassen. Ik stel me heel afhankelijk en vermijdend op. Om anderen niet te kwetsen, om ergens bij te horen, om geaccepteerd te worden. Natuurlijk is dit ontstaan door dingen die ik heb meegemaakt. Maar ik wil er vanaf. En ik weet dat dat me gaat lukken. Ik vind het heel flauw om te gaan zeggen: 2020 wordt mijn jaar! Dat weet ik namelijk helemaal niet. Maar ik weet dat ik door hard te werken stapje voor stapje een beter mens zal worden. Niet voor anderen, maar voor mezelf. Sorry iedereen: ik ben lang genoeg een fijn mens voor jullie geweest. Dat hoop ik ook te blijven, maar ik wil in 2020 leren om op de eerste plaats een beter mens voor mezelf te zijn. 

Dus Jelske: de allerbeste wensen voor 2020. Ga door zoals je nu bezig bent. Elke dag weer een stapje dichterbij de vrouw die je bent en de vrouw die je wil zijn. En als je dan toch lekker bezig bent, zorg er dan voor dat Vers van de Pers ook een groot succes gaat worden komend jaar. Want dat heb je met je depressieve hoofd ook maar even uit de grond weten te stampen he! Mevrouw de directeur! Go get 'em tiger! Je hebt het verdiend!