01-01-2020
"Confessions van een kindhulpverlener" 

3 dagen per week ben ik werkzaam als kindhulpverlener binnen een vrouwopvang. Samen met 3 naaste collega's zetten wij ons in voor kinderen die samen met hun moeder naar de opvang zijn gekomen. Meestal zijn ze bij ons omdat het thuis niet meer veilig was. Er werd geslagen, geschopt, gescholden, geschreeuwd. Zo veel dat er geen andere oplossing was dan naar de opvang te komen. Om samen achter een beveiligde voordeur naar een betere toekomst te werken. 

Het was voor mij meer dan duidelijk dat ik deze blog aan de kids en aan mijn werk moest wijden. Deze week is namelijk "De week van het vergeten kind". Elk jaar, een week lang, worden we door stichting het vergeten kind gewezen op de problemen waar deze kinderen mee te maken krijgen. Elk jaar heeft een ander thema. Maar het heeft altijd dezelfde rode draad: bied kinderen veiligheid en stabiliteit op de momenten dat zij het zo hard nodig hebben. Ik draag deze stichting sinds ik dit werk doe een heel erg groot warm hart toe en zet me tijdens deze week op mijn manier ook altijd in om de boodschap mee over te brengen. En hoewel er altijd dingen beter kunnen, ook binnen onze opvang, ben ik oprecht heel erg trots op wat wij de kinderen die bij ons wonen al bieden. Elk kind heeft een eigen kindhulpverlener die betrokken blijft van moment van opname tot moment van uitstroom. Een vast gezicht. Iemand waar ze een vertrouwensband mee op kunnen bouwen. De naam van onze functie beschrijft onze taak al. Wij zijn hulpverlener van het kind. Niet van moeder of van vader, maar van het kind. Gelukkig kan ik zeggen dat binnen onze opvang de kinderen dus absoluut niet vergeten worden. En zo hoort het ook te zijn. Zo hoort het overal te zijn waar met kwetsbare kinderen gewerkt wordt. En toch is deze week soms best een beetje confronterend. Er wordt natuurlijk vooral geroepen wat er nog niet is en wat de kinderen nodig hebben. Terwijl er ook heel erg veel voorbeelden zijn van organisaties of hulpverleners die het wel goed doen. Gelukkig wordt daar dit jaar ook wat meer aandacht aan geschonken. Want eerlijk is eerlijk, het werk wat ik en mijn collega's doen is geen kattenpis. 

Ik werk met mijn hart voor deze kinderen. Hoe boos ze soms ook zijn. Hoe hard ze soms ook schreeuwen. Hoeveel pijn ze andere kinderen ook kunnen doen omdat hun trauma getriggerd wordt. De kids zijn ALTIJD schuldvrij. Ze zijn in een volwassen wereld terecht gekomen waar ze nooit hadden mogen zijn. Ze hebben dingen gezien, gehoord, ervaren die niet te begrijpen zijn voor volwassenen. Laat staan voor kinderen. Maar ze hebben er wel mee moeten dealen. Ik kan met deze kinderen werken omdat de kinderen geen schuld hebben. En omdat ze altijd dankbaar zijn en die dankbaarheid ook kunnen uiten. Ieder op hun eigen manier. Vaak door een knuffel maar ook door zichzelf bijvoorbeeld helemaal te kunnen verliezen in spel en samen met mij een wereld in kunnen duiken die wel voor hen bedoeld is. Op zulke momenten, wanneer ze zichtbaar veiligheid ervaren, dan voel ik de dankbaarheid. Mijn eigen dankbaarheid, dat ik dit bijzondere werk mag doen. Maar ook de dankbaarheid van de kinderen die even hun zorgen kunnen vergeten. 

Maar soms is het ook moeilijk. Soms is er een kindje dat in mijn gedachten mee naar huis gaat. Waar ik me niet alleen als hulpverlener zorgen over maak maar ook als mens. Er zijn situaties geweest die letterlijk mijn hart lieten breken. Die me verdrietig maken of boos. Of die zorgen dat ik gefrustreerd raak omdat ik een kindje zo graag wil helpen maar dat het kind me niet binnen kan laten omdat het trauma alles en iedereen onveilig maakt. Ook een kindhulpverlener die alles wil doen om het beter te maken. Het is moeilijk om te zien dat ouders in een strijd blijven zitten terwijl hun kind hier onder lijdt. Het is moeilijk om zorgelijke signalen te moeten oppakken maar ze ook direct uit handen te moeten geven aan andere instanties omdat wij er niet naar mogen en kunnen handelen. Het is moeilijk wanneer er onterecht gedacht wordt dat wij er voor zorgen dat kinderen uit huis worden geplaatst. Het is moeilijk wanneer er confrontatie is met de ouder omdat je voor de veiligheid van het kind moet gaan staan. Het is moeilijk om altijd 100% "aan" te moeten staan, je kop er bij moet houden, psychisch alles te moeten geven. Want je werkt met een kwetsbare groep kinderen en je bent zelf je instrument. Ook wanneer je in je priveleven even niet zo lekker gaat. Je moet er zijn. 

Maar oh wat is het mooi wanneer de kinderen een knuffel komen geven. Als ze zeggen dat ze je gaan missen wanneer je op het punt staat om naar huis te gaan. Wat is het mooi om de moeders sterker te zien worden. Om te zien hoe ze voor het geluk van zichzelf en hun kinderen te durven kiezen. Om te zien dat ze uitstromen naar een eigen woning en zo ontzettend veel geleerd hebben. Wat is het mooi dat ik met de kinderen mag spelen en ze door middel van spel zo veel kan leren. Dat ik ze mee kan nemen naar een wereld waarin ze kunnen verwerken. Wat is het mooi dat ik met enige regelmaat onder de verfspatten zit. Of mezelf weer in een te kleine prinssessenjurk moet hijsen. Wat is het mooi als een kindje een portret van me maakt waarbij hij me "drakentanden" geeft omdat ik zo goed kan beschermen. Wat is het mooi dat het me nog steeds raakt. Dat ik niet gevoelloos ben geworden door de dagelijkse realiteit van mijn werkdag. 

Ik ben trots. Trots op mijn werk. Trots op mijn collega's. Trots op iedereen die werkt met een klein mens dat in een grote mensenwereld op moest groeien. En wat ben ik trots dat ik als 30 jarige vrouw nog steeds weet hoe ik moet spelen. Dat ik zonder enige moeite de kinderwereld in kan stappen en de weg kan wijzen aan een kind dat de weg naar deze wereld misschien wel is verloren. 

Dit gedichtje is voor alle kinderen. Dit gedichtje is voor alle volwassenen die misschien wel eens vergeten dat een kind niet slecht, irritant, agressief of boos geboren wordt. Wij maken onze kinderen. Wij kneden ze. Wij zijn als volwassenen verantwoordelijk voor wie ze worden. Speel met ze. En als je zelf de weg naar de wereld van het spelen niet meer kan vinden. Laat je kinderen je dan meenemen. Het is er fantastisch! Ook in een te kleine prinsessenjurk en met klei in je haar. 

Wil jij je ook inzetten voor deze kids? Ga dan naar www.hetvergetenkind.nl, teken de petitie en hang het hartenhuis voor je raam!