01-03-2020
"Het fort"
Mijn ouders zijn verhuist. Een nieuwe plek, een nieuw thuis. En daarmee ben ik van twee "thuisen" naar één gegaan. Ik woon al heel lang op mezelf maar mijn ouderlijk huis is altijd thuis gebleven. Nu wonen mijn ouders sinds twee weken in een huis dat ik niet ken. Een huis waar ik nog nooit geslapen heb, waar ik niet weet wat er achter welk keukenkastje schuil gaat. Ik heb er zelfs nog nooit gepoept. Sterker nog, mijn ouders wonen niet meer in het dorp waar ik vandaan kom. Ik ben heel blij voor ze en heb ze met liefde helpen verhuizen (en nieuwe meubels uitzoeken want: Hallo! geld van een ander uitgeven is altijd leuker!) maar ik zou liegen als ik op de dag van de verhuizing niet een paar keer heb hoeven slikken. Heel af en toe zat er die sentimentele kleine brok in mijn keel die ik zonder dat iemand het kon merken heb weggeslikt. Mijn ouders hebben niet alleen hun huis verlaten, maar ook mijn huis.
Ik hecht aan huizen. Ik hecht aan spullen. Ik heb dozen vol met prulletjes waarvan ik nog precies weet waarom ik het heb bewaard. Ik koppel tastbare dingen aan herinneringen. En mijn ouderlijk huis zat vol met herinneringen. Bijna 18 jaar aan herinneringen om precies te zijn. Dat is een shitload aan herinneringen die ik in het nieuwe huis van mijn ouders nooit op ga bouwen. Het oude huis was ook een beetje mijn huis. Hij was een beetje van pap, een beetje van mam, een beetje van mijn broer, een beetje van mijn zus en een beetje van mij. Het nieuwe huis is van pap en mam. Het oude huis was ons fort. Letterlijk. We zijn er gaan wonen omdat het huis waarin ik tot mijn dertiende heb gewoond niet meer veilig was. Een traumatische gebeurtenis maakte dat we moesten verhuizen. We verhuisden naar ons fort. Een plek waar wij als gezin onze veiligheid weer gevonden hebben. Een plek waar ik 18 jaar aan herinneringen heb liggen. De plek waar ik voor het eerst mijn eigen kamer kreeg. Waar ik veilig thuis kwam na een dag vol pesterijen op de middelbare school. Het huis waar ik voor de eerste keer dronken thuis kwam. Het huis waar ik het beste examenfeest ooit heb gevierd. Het huis waar ik volwassen ben geworden maar ook altijd nog kind was. Het huis waar ik gewoon kwam om in bad te gaan of waar ik bleef slapen als ik een feestje had in het dorp. Het huis waar Saartje, onze hond ligt begraven (leuke verassing voor de nieuwe bewoners als ze de tuin ooit gaan verbouwen). Het fort heeft alles van me meegekregen. Intens geluk, intens verdriet. Omdat het mijn thuis was. En nu zijn mijn ouders naar hun eigen plekje. Een nieuw huis, een nieuw dorp, een nieuwe badkamer en een nieuwe keuken. Maar nog wel met mijn zooi op zolder want dat kan ik nu eenmaal niet kwijt in mijn kleine appartement. Zij gaan van hun nieuwe huis een nieuw thuis maken. En eerlijk, dat vind ik best spannend. Ik kan niet goed tegen veranderingen. En het nieuwe huis is niet het oude fort. Ik ga het fort missen. Ik hecht aan huizen. Ik hecht aan spullen. Ik hecht aan mensen en herinneringen. Gelukkig heb ik geen bindingsangst.
Gelukkig hebben mijn ouders ook geen bindingsangst en weet ik zeker dat ze van het nieuwe huis ook weer een fort weten te maken. Eentje waar ik altijd welkom ben. Want ergens weet ik wel dat een hoop stenen gevuld met lucht geen thuis maken. De twee mensen die mij op de wereld hebben gezet kunnen dat weer wel. En hoe het ook gaat lopen, de chips-la in de nieuwe keuken zal ik uiteindelijk toch ook wel weten te vinden.