01-06-2020
Lief mens

Dit gedichtje stond op èèn van de eerste wenskaarten die ik uit bracht. Ik schreef hem voor mezelf, al een hele tijd geleden. "Je mag schaamteloos investeren, in je eigen gelukkige leven". Ik blijf het verbazingwekkend vinden dat ik zo goed ben in het geven van advies aan anderen, maar nogal wat moeite heb met het opvolgen van mijn eigen advies. Wat ik met deze zin wilde zeggen is dat ik wel wat egoistischer mag zijn. Ik houd al zo'n 30 jaar rekening met alles en iedereen om me heen. Ik ben een echte pleaser, conflictvermijder. Hooggevoelig voor andermans emoties en door allerlei ervaringen in mijn leven ook hooggevoelig voor andermans meningen. Mijn allergrootste angst? Dat mensen negatief over me denken. Deze eigenschappen zorgen voor nogal wat vastgeroeste patronen. En na 30 jaar valt het niet mee om de roest er af te krijgen. We spreken zeg maar niet over simpelweg wat smeren met olie en opschuren. *zucht* Was ik maar een oude fiets...

Die grootste angst...ik weet het, hij is super onrealistisch! De kans is nogal aanwezig dat anderen mij simpelweg niet zo leuk vinden. Net als dat ik anderen niet zo leuk kan vinden. Is helemaal niks mis mee. Ik weet heus wel dat niet iedereen Jelske-fan kan zijn. Ik weet het dondersgoed. Maar iets weten in mijn hoofd zorgt bij mij niet automatisch voor het voelen in mijn hart. Ik zit in een intense periode in mijn leven. Geen idee of dat te maken heeft met het welbekende "dertigers-dilemma" of gewoon door de dingen die ik het laatste jaar heb meegemaakt. Maar het is tijd voor een nieuwe koers. Een grote schoonmaak. "Even langs de fietsenmaker zodat die fiets weer als nieuw is". De afgelopen periode zijn er gelukkig al een heleboel puzzelstukjes op zijn plek gevallen. Ik weet waar mijn patronen vandaan komen. Ze doorbreken is nu de kunst. Maar weten wat ze zijn is natuurlijk de allereerste stap. 

Ik heb heel lang gedacht dat mijn patronen (het conflictvermijdend zijn, anderen pleasen, niet mijn grenzen aangeven) voortkwamen uit mijn pestverleden. Ik ben op de middelbare school enorm gepest. Het eerste tot het halverwege het derde leerjaar waren voor mij hel. Door een situatie waarbij ik in werd gesloten door zo'n 14 leerlingen en door 1 van hen fysiek ben aangevallen kwam er een einde aan deze periode. De onveiligheid was te groot en ik ging naar een andere middelbare school waar ik gelukkig nog een hele fijne tijd heb gehad. Ik ben er nu echter achter dat mijn jonge kinderjaren al de basis hebben gevormd voor mijn patronen. Ik ben altijd zo'n blij, enthousiast en druk kind geweest. Ik kreeg met gemak de lachers op mijn hand. Had de grootse fantasie en was een echte grote zus die het gewend was om voor anderen te zorgen en de leiding te nemen. Soms misschien een beetje brutaal, vaak op de voorgrond, maar nooit (bewust) gemeen tegen anderen. Samenspelen was voor mij geen probleem en hoe jong ik ook was, vriendschap stond bij mij altijd al hoog in het vaandel. Maar dat drukke, tikkeltje brutale meisje werd al heel snel, beetje bij beetje getemperd. Het is makkelijk om drukke kinderen de schuld te geven. Eigenlijk was altijd de boodschap dat ik ruimte moest maken voor anderen. Ik moest stil zijn, ik moest langer op mijn beurt wachten, ik moest creatieve ideeën afstaan, ik moest rustiger doen. Kortom: ik moest me aanpassen. Niet omdat ik nou zo vervelend was. Maar omdat andere kinderen een ander karakter hadden. Er zullen best wel situaties zijn geweest dat ik echt even moest dimmen. Maar in de basis is het natuurlijk heel raar dat wij drukke kinderen vragen om ruimte te maken voor anderen terwijl je andere kinderen ook kan leren om assertief te zijn. En dan ben ik ook nog eens een meisje.  (over het algemeen) Veel gevoeliger, zorgzamer en aanpassingsvermogend dan jongens. Zie hier, alle ingredienten voor een hoop onzekere gevoelens en bewijsdrang op latere leeftijd. 

Alle karaktereigenschappen die ik als kind had zitten er gelukkig nog steeds. Ik ben zo dankbaar dat ik die niet volledig verloren ben. Maar in situaties waarbij ik me onzeker voel of bang ben voor afwijzing nemen mijn patronen zwaar de overhand. Ingewikkeld, want deze patronen staan echt lijnrecht tegenover mijn karaktereigenschappen. Eigen mening vs. grens niet aan durven geven. Enthousiast vs. anderen de ruimte geven. Mezelf durven laten zien vs. anderen over mijn grenzen laten gaan om conflict te voorkomen. En het moeilijkste hieraan? Dat mensen als eerste de "krachtige" eigenschappen zien i.p.v. de "kwetsbare" waardoor er situaties ontstaan dat mensen denken dat ik alles wel kan hebben. 

En nu ben ik uitgegroeid tot een volwassene die zichzelf echt overal de schuld van geeft. In elk conflict, in elke moeilijke situatie, ik vind altijd dat ik dingen anders moet doen. Het zal wel aan mij liggen. Wederom, onrealistisch, maar oh zo aanwezig. Altijd, elke dag, ben ik zo enorm streng voor mezelf. Er zijn al zo veel mensen mijn leven gepasseerd die niet de "tik op hun vingers" hebben gekregen voor hoe ze me behandeld hebben omdat ik simpelweg de schuld bij mezelf zocht. Ook lekker makkelijk voor die anderen om daar misbruik van te maken natuurlijk. 

Conclusie: Mijn innerlijke kritische volwassene is veel te groot, net als mijn kwetsbare kind en dat laat bar weinig ruimte over voor het zorgeloze kind in mij. 

En nu, nu hangt er boven mijn bed en foto van mezelf toen ik 5 jaar oud was. Een foto van een meisje dat veel te veel en onterecht af werd gerekend op de prachtige karaktereigenschappen die ze heeft. Ik kijk er elke ochtend naar en zeg bewust: hoe anderen jou willen vormen, dat verdien jij niet. Je bent een fantastisch kind met een gouden karakter. En jij verdient het om uit te groeien tot een mooie, sterke, zelfverzerde, succesvolle en gelukkige vrouw. Ik vind het nog moeilijk om deze dingen tegen mijn volwassen zelf te zeggen omdat mijn patronen nog te veel in de weg zitten. Maar door het elke ochtend tegen mijn 5-jarige zelf te zeggen, zeg ik het ergens ook tegen mijn 30-jarige zelf. En hopelijk gaat dat leiden tot een mooie, sterke, zelfverzekerde, succesvolle en gelukkige vrouw die zelf ook voelt en geloofd dat ze dat is. 

Toen vrienden van mij hun eerste kind, een dochter, verwachtte, vroeg de vader mij om advies. Vrouwlijk advies voor het krijgen van een dochter. Ik heb gezegd: "laat haar floreren. Laat haar zijn wie ze is, wat voor karakter ze ook heeft. Want ga je een meisje vragen om zich aan te passen dan doet ze dat ten koste van alles. Leer haar niet dat ze leuk gevonden moet worden, leer haar dat ze leuk is. Leer haar niet dat het hebben van een relatie haar waarde geeft, leer haar dat de relatie die ze met zichzelf heeft het belangrijkste is. Leer haar van zichzelf te houden, ook van haar onzekerheden. Maar potverdorie, reken haar nooit af op wie ze is! Leg voor haar de basis voor het zijn van een sterke vrouw."

Deze maand word ik 31. De roestige fiets is naar de fietsenmaker. En ik verwacht hem glimmend terug. Want op een oude fiets moet je het leren. 

De wenskaart met dit gedichtje is hier te vinden.